HAYATIM CAN SIKICI BU ARALAR...

Mutlu olmayı istemek yetmiyor bazen. Ne kadar pozitif biri de olsanız insanlar artık çok kötü. Herkes bencil ve çıkarcı. Özellikle de iş ortamında çalışmak yetmiyor. Neden mi??? Kendini pazarlayamazsan, yöneticinle aranı iyi tutmazsan, çok şikayet edip az çalışmazsan bir gün vücüdün bir yerden patlak verir. Geçen hafta çok pozitif olduğumu düşündüğüm bir günün akşamında mesaimi tamamlayamadan sinirlerim boşaldı. Hem de hiç beklemezken. Yıllardır emek vermek, çalışıp didinmek yetmiyor. Bencil olmak gerekiyormuş ama kişiliğim müsade etmediği için üzgün ve kırgınım. Hayatı ve yaşamayı seviyorum. Bu hayat acısıyla tatlısıyla bize sunulmuş bir armağan. Ama kötülüklerden kendimizi nasıl koruyacağımızı bir türlü öğrenemedik.
Hiç ölmeyecekmiş gibi bu dünya için çalışıyoruz....İş yerinde geçen zamanımız çok uzun. Eve gelince yorgun argın çocuklarımıza ve eşimize vakit ayıramıyoruz. İşyerinde veremediğimiz tepkiler eve yansıyor istemeden. Ben işle evi ayırıyorum diyen kişi bence yalan söylüyor. Şu anda izinliyim ve evdeyim. Biraz kendimle başbaşa kalmak için. Soruyorum "NEDEN?" .... Bunlar neden benim başıma geldi diye. Hatalı ben miyim yoksa başkaları mı?
Cevap bulamadım daha.... Bugün yazmak için hazır hissettim kendimi.

Sevmekle başlar herşey, kendini sevmekle.....

Onun için üzüntümü kaldırdım üst rafa.

Attım kendimi dışarılara,

Islandım yağmurda doya doya...

Bir de köşe başından baktım kendime,

çıplak gözle....

Kitap okudum daldım başka diyarlara,

Alışveriş yaptım kendimi mutlu ettim sonra.

Bir de sordum kendime,

Hayattan ne istiyorum ne bekliyorum diye.

Mutlu bir BEN istiyorum önce,

Sonra benim eserim olan mutlu bir AİLE,

SAĞLIK olmadan kesinlikle olmaz!

Yoksa insan problemlerle başa çıkamaz.

Akıl sağlığı olmalı önce,

Onun için insan kendini ÇOK ama ÇOK sevmeli bence.

Gemiyi mutlaka limana getirmeli,

Sonra da sahilde gezmeli, eylenmeli.

Bir anda döküldü kelimeler....Şiiri yazdım galiba...